Fabuła

Kiedy planujesz coś parszywego, zdaje się całkiem naturalne, że chronicznie czujesz się podle. Sęk w tym, że Kazuya Ichijō nie czuł nic poza łupiącym go w skroniach uporczywym bólem. Jakby ktoś walnął go kijem w głowę. To, co miało nadejść, z pewnością przyczyni się do paniki, jakiej świat nie widział. Już w pierwszy dzień premiery media okrzyknęły „Wonderful World” grą stulecia. Serwer pękał w szwach, a ilość graczy online biła na łeb wszelkie znane dotąd rekordy. „Wonderful World” oferował rozbudowany kreator postaci, lokacje wprawiające w zachwyt oraz ciekawy system walk i osiągania kolejnych poziomów.
Od momentu zalogowania się do gry minęła zaledwie godzina. Gracze, szczególnie beta testerzy, ruszyli bez zastanowienia w celu zdobycia pierwszych punktów doświadczenia. Ci mniej ogarnięci, sprawdzali interfejs, opcje nowej gry, rozglądali się dookoła. Pierwsze nabyte doświadczenie było bardzo cenne, pozwalało wyprzedzić resztę. To miał być świetnie spędzony wieczór, dla niektórych nawet zarwana noc. Coś jednak było nie tak.
Nowicjusze jako pierwsi zauważyli, że w interfejsie brakuje opcji wylogowania się z gry. Nie siali jednak paniki. Byli przekonani, że to tylko glitch, który lada moment zostanie naprawiony, a po kilku godzinach zabawy beztrosko będą mogli się wylogować i położyć spać... 6 marca, o godzinie 16:07 wszyscy zalogowani gracze zostali przymusowo teleportowani na plac zamkowy Miasta Pierwszego. Onyksowy, ametystowy i jadeitowy bruk klekotał pod stopami użytkowników, a przerażone głosy odbijały się od kondygnacji budynków.
Niebo momentalnie zmieniło kolor na ciemny karmazyn. Zdawać się mogło, że lada moment świat zostanie zniszczony. Ludzi było tak wielu, że mniejsze, drobniejsze osoby były ściskane przez resztę, czasami utrudniając im oddychanie. Gracze trzymali w rękach miecze, sztylety, niektórzy byli w pozycji bojowej. Potężny dzwon kościelny rytmicznie wybijał ponury dźwięk. Na ulicy zapanował chaos, jakby czterech Jeźdźców Apokalipsy wyrwało się na spacer, ziejąc siarką, rażąc trującymi wyziewami i kosząc po drodze wszystko, co się rusza.
Kilka sekund później, gdy większość wreszcie stanęła w miejscu i zwróciła swoje swój wzrok na nieboskłon, zauważyli sylwetkę zamaskowanej, zakapturzonej postaci. Zdecydowanie był to mężczyzna, choć ciężko było mówić o jakimkolwiek kształcie sylwetki. Ludzie na placu zaczęli wrzeszczeć. Zadawać pytania. Nagle jednak rozbrzmiał głos, który znany był niektórym fanatykom Wonderful World. Reszta, zapewne mogła się jedynie domyślać, kim była ów postać. Zaraz jednak wszystko miało stać się jasne. Wszyscy wokół czuli zarówno buchające gorąco, jak i paraliżujący chłód mrocznej postaci. Buzujący czerwienią płaszcz wił się niczym żywe stworzenie.
— Gracze! Witajcie w moim świecie. Nazywam się Kazuya Ichijō i jestem jedyną osobą, która może kontrolować tę grę. Jestem pewien, że wielu z was zauważyło, iż przycisk wylogowania zniknął z menu. To nie błąd… Powtarzam, to nie błąd, ale prawdziwa przyszłość „Wonderful World”. Żadne z was nie może się wylogować, a także nikt w realnym świecie nie może zdjąć NerveGear. Powinniście mieć to na uwadze, gdyż w przeciwnym razie potężny wybuch promieniowania, emitowanego z transmitera umieszczonego w NerveGear, zniszczy wasz mózg, tym samym zakończając wasze życie — głos monstrum był tak poważny, że aż włosy stawały dęba na to, co kryje się w dalszych słowach. A był to zaledwie początek. Przedsmak.
Nastała wszechobecna cisza. Ludzie zaczęli masowo otwierać interface. „Logout” był szary, wyłączony, niemożliwy do kliknięcia. Rozpoczęła się panika, śmiech, niektórzy nawet uważali, że to tylko żart, inni zaś wmawiali sobie, że mają do czynienia z eventem. Kazuya postanowił kontynuować.
„Co on mówi?!”
„Jestem pewien, że to event. Dajcie spokój”.
„Co on mówi? Postradał zmysły…”
— Niestety, całkiem prawdopodobne, iż wasze rodziny lub znajomi zignorują to ostrzeżenie i spróbują zdjąć NerveGear. Na potwierdzenie moich słów dodam, iż 213 graczy zostało odciętych zarówno od tego świata, jak i realnego. Media wystosowały ostrzeżenia na skalę światową. — W tym też momencie oczom zgromadzonych ukazały się panele. Panele, na których widniały transmisje z mediów, które z pewnością można było uznać za wiarygodne. — Jak widzicie, bezpiecznie jest powiedzieć, iż zminimalizowało to ryzyko niebezpieczeństwa do minimum. Mam nadzieję, że wszyscy skupicie się na przejściu gry. Chciałbym, żebyście pamiętali, że metody wskrzeszenia już nie działają, a gdy wasze punkty życia wyniosą magiczną liczbę „zero”, cóż, zginiecie.
Po tej informacji tłum zaczął rozpaczać, przeklinać. Część z nich próbowała kliknąć wyłączoną opcję z menu. Bez skutku. Jeszcze inni upadli na kolana, zakrywając twarz, a po ich palcach powoli zaczęły spływać kolejne łzy. Nie mogli uwierzyć w to, co właśnie usłyszeli. Garstka osób zaczęła przepychać się w kierunku wyjścia. Twórca gry jednak nie zakończył jeszcze swojego monologu.
— Jest tylko jedna możliwość, by zakończyć grę i stać się wolnym… Jesteście na pierwszym piętrze Miasta Pierwszego w Aincard. Jeżeli udacie się na Dungeon i pokonacie Bossa, możecie kontynuować pokonywanie następnych. Podsumowując, musicie zabić Finalnego Bossa na 50 piętrze. Wtedy gra się zakończy. I ostatnie, przygotowałem prezent dla wszystkich. Powodzenia...
Czerwone niebo zaczęło się powoli rozpadać, a zza tej dziwnej "powłoki", utworzonej z miliardów pikseli zaczął wyłaniać się niebieski odpowiednik odkrywający ich prawdziwe oblicze, prawdziwe twarze i sylwetki. Setki... Nie! Tysiące ludzi klęczących, płaczących, opętanych strachem. Setki ludzi niemogących uwierzyć w fakt, że znajdują się w śmiertelnej pułapce, próbujących połączyć wszystkie kropki. Dziesiątki beta testerów powstrzymujących strach. Garstka, która w czasie przemowy twórcy, opuściła ogromny plac, tylko po to, by jak najszybciej wrócić na ekspowiska, pozostawiając w tyle resztę graczy. Wszyscy jednak uwięzieni w tym samym, wątpliwie bajkowym świecie. Pełnym niebezpieczeństw, przygód, nagród... mającym jeden cel dla wszystkich w nim uwięzionych... Przetrwać.