Targ

MISJA EASY
Michuze
5/12

Mjuzyczka
Biżuteria to tylko kawałek metalu - drogocennego co prawda, ale jednak metalu. Najważniejszą rolę odgrywała tutaj jednak symbolika - połączenie jednego krążka w odpowiednim miejscu i u odpowiedniej osoby. Nie zmieniało to jednak faktu, że taki element ubioru nie zmieniał wiele - po prostu reprezentowało fakt takiego, a nie innego stanu cywilnego. Wszystko jednak było w głowie, to w niej siedziało wszystko, to tutaj kłębiły się myśli i to one mogły skierować się w złą stronę nawet mimo pierścienia na palcu. On miał tylko przypominać, spoglądać ostrzegawczo mówiąc "jestem tutaj, sam wiesz czemu".
Sam Michuze zaś poszukiwał tego właśnie artefaktu, który miał stawić przypieczętowanie związku - czy rozsądne to czy wręcz przeciwnie nie jemu decydować. Był jednak zazwyczaj skory do pomocy, gdy ludzie byli w porządku. Dreptał sobie na targu, spoglądał na ludzi z góry z względnie wiadomych przyczyn. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że sam nadawał się do tego zadania jak pies do jeża, gdyby był trochę mniejszy, tak o głowę i kolana to pewnie poszło by mu o wiele szybciej a tak... Nie poddawał się jednak, tylko rozglądał się już nawet w drodze na targ. Nim się zorientował i ocknął z szału poszukiwań już był na środku targu. Otoczony przez stoiska, przez ludzi zaaferowanych towarami. W takich momentach coraz bardziej zapominał że ta rzeczywistość nie istnieje, że to tylko wytwór procesora wypluwającego z siebie nieprzerwanie zera i jedynki. Ta iluzja była jednak tak realna, że momentami zapominał się że w niej istnieje. Póki jednak trwa to szaleństwo to jakoś trzeba było sobie zająć głowę i szukać tego małego cholerstwa. Podrapał się po skroni, miał tak wiele miejsc do wyboru, że sam nie wiedział w którą stronę za bardzo się skierować. Jego uwagę po kilku chwilach zwrócił młodziak. Wzruszył ramionami, nie za bardzo miał gdzie się zaczepić, więc czemu nie.
-Ej Ty tam pięknisiu! Cho no tu na chwilę! Musimy pogadać - zadudnił jego niski głos wyróżniając się ponad zgromadzonym tłumem. Nie miał zamiaru go przestraszyć, ot może ten pomoże mu znaleźć albo chociażby zawęzić obszar poszukiwań zaginionego pierścionka. Gdy był już bliżej młodziaka postanowił zapytać -Szukam no... - zerknął na panel, by zobaczyć czy tam są jakieś szczegóły bo wcześniej nie było takowego problemu i po prostu wszystko tam było rozpisane, po co dopytywać NPCa... -Pierścienia z agatem. Ktoś go tutaj zagubił i trzeba by go odnaleźć. Wiesz może coś więcej?

MISJA EASY
Michuze
7/12

Niestety, lecz wielkolud nie był zainteresowany kupnem świecidełek nawet w najmniejszym stopniu. Z drugiej strony nie miał za bardzo za co ich kupić, więc nawet nie miał jak próbować przekupić chłopaczka. Normalnie zaoferowałby jakiś mały pieniądz za informację, nic to przecież niezwykłego w tym postępowaniu nie było przecież... Bez jakiegokolwiek grosza przy duszy musiał jednak grać inaczej i bardziej polegać na swoim wyglądzie i tym, że chcąc nie chcąc po prostu dominował wzrostem nad resztą społeczeństwa.
-Tak wyglądasz młodziaku! - odpowiedział mu z przekonaniem w głowie i pacnął go ręką w plecy. Niezbyt mocno, by ten nie wyrżnął na bruk w swoją skrzynkę oczywiście. Skoro już miał skrzyneczkę przed nosem to zerknął na nią zainteresowany, czy przypadkiem tam nie znajdzie onyksu z zatopionym w nim agacie. Nie musiał ogłaszać całemu światu, że nic nie będzie kupować, ale skoro młodzieniaszek ma tylko skrzyneczkę zamiast zwykłego stoiska to... nie podejrzewał oczywiście nikogo, co to to nie! Ale lepiej byłoby zerknąć, czy nie został tam znaleziony pierścień którego wielkolud tak usilnie poszukiwał. Gdyby jednak niczego nie znalazł pozostało mu tylko żmudne poszukiwanie zagubionego fantu.
-No nie wiem nie wiem... szczerze powiedziawszy to jednak ta używka byłaby lepsza. Nie jest kolorowo kochanieńki, bida z nyndzą i w ogóle. Najlepiej jakby znalazło się coś takiego no... półdarmo? Wiesz jak to wracać do domu, a baba niezadowolona... - rozłożył ręce bezradny. O ile młodzieniaszek może i nie handlował lewym towarem, to mógł wiedzieć kto się takim procederem zajmuje. Targ był przecież idealnym miejscem, gdzie możnaby sprzedać skradziony towar. Tutaj nikt nie będzie sprawdzać papierów, nie będzie doszukiwać się głębszego sensu. Towar jest wystawiony, to bierz i korzystaj, a później nie wracaj z reklamacją! Nie sądził, by to zagranie wyszło, ale zawsze warto było spróbować. Robił niewinne oczka, a widok faceta o tym wzroście, który boi się swojej kobiety zawsze był zabawny. Jak to możliwe, by nad taką wielką górą mięśni, człowieku o spojrzeniu pewnym i nieulęknionym mogła mieć władzę pewnie drobniutka kobiecinka, która tylko spojrzeniem pokaże że jej coś nie pasuje.

MISJA EASY
Michuze
9/12

-Ah tak - powtórzył trochę bezmyślnie słowa chłopaczka, chociaż ten chyba inaczej odebrał słowa wąsatego. Głosik jakiś taki cienki, postawa w sumie jaka jest każdy widzi. Wzruszył ramionami odruchowo, skierował swój wzrok w bok. Nawet jeżeli młodziak robił jakieś podchody, to niech sobie robi, ale nie w takim momencie i na pewno nie do jego osoby. Gówno go interesował jakiś certyfikat, miał tylko odebrać pierścień i ruszyć dalej!
I byłby dalej stał nad tym chłopakiem, dalej zawracał mu głowę aż ten doprowadzi go do kogoś, kto informacje na temat zagubionego pierścienia posiada, tylko że... ten chyba przypadkiem już to zrobił. Burknął tylko na zaczepkę, w końcu oficjalnie miał poszukiwać pierścienia swojej kobiety, a że prawda była zgoła inna, to już tylko szczegół. Miał imię, chociaż tyle i aż tyle! To akurat nie było trudne, bowiem "zakład" wspomnianego wcześniej George'a był tuż obok. Rad z tego że nie trzeba za daleko łazić w poszukiwaniu owego zakładu wielkolud skierował się do staruszka sprzedającego zdychające passaty. To znaczy pierścienie, tak o to miało chodzić!
-Szukam czegoś. Baba wysłała mnie po pierścień z agatem... znajdzie się coś takiego? - zapytał, gdy tylko podszedł do sklepiku i pooglądał trochę towarów, mając nadzieję że wypatrzy go swoim bystrym jak widły w gnoju wzrokiem. W sumie to była to chyba jego ostatnia nadzieja, ostatnia oczywiście przed szukaniem igły w stogu siana i przeczesywaniu targu kafelek po kafelku, płytka po płytce, zaglądania nawet w najgorsze zakamarki. Oby tylko ten miał coś takiego pod ręką, wtedy wystarczyło odebrać mu zgubę, którą "znalazł" i oddać ją z powrotem dziewczynie.

Optymista? Jakby nie spojrzeć było tutaj coś na rzeczy! Skoro już utknął w tym dziwnym świecie, to co innego miał do myślenia? Nie miał za bardzo wyjścia, bowiem to był bodaj pierwszy raz od dawna, gdy to nie od niego samego. Gdy to nie do niego należała decyzja czy wydostanie się z tego więzienia, tylko musiał oddać swój los w ręce... no właśnie, kogo? Ciągle nie dawało mu to spokoju, lecz im dalej brnął, tym bardziej zdawał sobie sprawę, że po prostu trzeba przyjąć sytuację jako coś normalnego. Uznać ten świat za swój własny. Łapał się także, że traktował tych NPC jako zwykłych ludzi, jak równych jemu. Nie robił tego ciągle, lecz im bardziej się wdrażał, tym bardziej tonął pomiędzy mieszkańcami tego świata.
Zabrzmiał dzwoneczek, Michu zaglądnął do środeczka, popatrzył po ścianach, a na końcu na laskę wpierającą jegomościa okazującego się George'm. Był całkowicie inny od tego młodziaka, powiedziałby nawet że uprzejmy. Liczył na typa spod ciemnej gwiazdy, który operowałby nielegalnym towarem, a tu proszę, pozytywne zaskoczenie.
-Dzięki bogom - odetchnął głęboko widząc, że staruszek faktycznie był w posiadaniu przedmiotu, którego wielkolud poszukiwał. Stała za tym w sumie całkiem zwykła historia - znalezisko, nikt nie przychodził pewnie nie wiedząc, że ów przedmiot zagubił, a tu proszę. Trochę dziwnie mu było, gdy wspomniał o jego kobiecie. Tej bowiem tutaj nie było, nie po tej stronie. Uśmiechnął się jednak przypominając sobie wszystko co dobre, bo to na tym powinien się skupiać. Zarażaj uśmiechem, czyż nie?
-Tak, to ten! Zapłaciłbym, jednak sakiewka moja pusta jest... szukałem go już dłuższy czas, lecz nie udało się, a tu proszę taka niespodzianka! Dziękuję dobry człowieku - pokłonił przed nim odruchowo głowę w geście podziękowania. Tylko tyle mógł zrobić na tą chwilę. Odebrał więc pierścień od jubilera, jeszcze raz ukłoni się na wyjście, by podkreślić swoją wdzięczność, a później powróci do karczmy, by oddać kobiecie znalezisko.

z/t?

Prosta operacja. Długie ciągi zer i jedynek nagle resetowały się do pierwotnej formy. Pytanie. Drugie pytanie. Słowa te były niczym wrzucone w otchłań, którą stał się jego umysł. Ten sam, który właśnie obrócił w nicość. Ale natura nie lubi pustki. Tam, gdzie tylko się pojawia, to szybko jej miejsce jest wypełniane. Jak było w jego wypadku? Tego dopiero musiała się dowiedzieć. Czarna ramka zniknęła.
- Przepraszam? - Popatrzył na wpół nieobecnym wzrokiem. Kilka razy zamrugał, jakby miał problem z widzeniem. - O czym ty mówisz? - Uniesione brwi i cała jego mimika świadczyła o wielkim zdziwieniu. A skoro o jego twarzy mowa, to poważny wyraz twarzy i charakterystyczne zacięcie jakby gdzieś wyparowało. Zamiast niego, był łagodny uśmiech i zakłopotanie. Ręką podrapał się po potylicy, robiąc lekko przepraszający wyraz twarzy.
- Czy aby mnie z kimś nie pomyliłaś? - Wykonał lekki krok wstecz i oparł się o kij, gdy niemal przytłoczyła go twoja osoba. On sam nie był specjalnie niski, ale i tak nad nim górowałaś.

Kiedy wielka kobieta naskoczyła na niego jeszcze bardziej, ten nie przestawał się cofać. Na jego twarzy wypłynął lekki rumieniec. Czyżby to była jakaś próba podrywu?
- Ale ja naprawdę nie wiem o czym mówisz… – Uniósł ręce i zrobił lekko przepraszający wyraz twarzy. Wszystko wskazywało na to, że przecież nie widział. O ile jednak zmysły Draqueen jej nie zawodziły, to było to jawne kłamstwo. Z drugiej strony trudno było udawać takie przekonanie w głosie, jakie miał młodzieniec. Musiał być więc doskonałym aktorem.
- Ale jakich pytań bez sensu? – Rozejrzał się po placu targowym, od tego zamieszania inni ludzie zaczęli im się przyglądać i patrzeć krytycznym wzrokiem. Najwyraźniej nie było to miejsce, na tego typu zachowanie. Młodzieniec poczuł ukucie winy, że przeszkadza tym wszystkim, ciężko pracującym kobietom i mężczyznom, chociaż tak naprawdę źródłem zamieszania była wielgachna kobieta, która wyraźnie miała z nim jakiś problem.
- Może pójdziemy porozmawiać w jakieś spokojniejsze miejsce? – Skinął głową przepraszająco do przyglądających się kupców i ich klientów, których spokój zakłócili swoją niespodziewaną kłótnią.