Karczma

Blair nie lubiła hałasu, a przynajmniej, od kiedy pamiętała. A najstarsze, tkwiące w jej pamięci obrazy to pusta ulica, niebo pełne gwiazd, które oglądała przyklejona do prawej szyby od strony pasażera, niezapięte z pośpiechu pasy i sekundy wypełnione piskiem opon, krzykiem, dźwiękiem trzaskających się elementów pojazdu i szumem. Szumem, który po chwili połączył się z czerniejącym światem.
A później istny paradoks, białe sale, białe łóżko i pościel. Cisza. Cisza zabijająca ostatki nadziei, przerywana jedynie w momencie, gdy przychodziła piguła starająca się wytłumaczyć przyszłość. Nie taką złą, jak zwykła zapewniać. Po prawdzie ludzie medycyny robią to zawsze. Mamią „nie-taką-złą” diagnozą, jaka być by mogła. A dla Blaise, choćby opowiadano jej o niesamowitym szczęściu i Boskiej łasce, była najgorsza. I nie zmieniła tego ani matka, ani ten dziwaczny potwór o masie słonia z ustami przeciągniętymi szminką w odcieniu paskudnej purpury, ani ten niemoralnie kłamliwy dziad próbujący wytłumaczyć, że wszystko może być jak dawniej.
Jak się okazało, dość prędko, nic nie było jak dawniej. Z „dawniej” pozostały tylko marzenia, teraz już nierealne do spełnienia. Wszak nie będzie ani podróży, ani pierwszej szalonej miłości, ani wygranego pucharu w ulubionej dyscyplinie sportowej, która summa summarum przyprawiała ją o mdłości. A szkoła? Cóż, tu było najgorzej. Dopiero wtedy zrozumiała, że troska i pomoc mogą okazać się jedynie iluzją, która skrywa obrzydliwe chęci polepszenia własnej samooceny kosztem drugiego człowieka. A najlepiej poprawiać ją sobie na osobach niepełnosprawnych. W końcu, jak niepełnosprawny to w pełni, choć niewiele ma to wspólnego z prawdą, więc trzeba pomagać we wszystkim, choćby sprawiało to, że człowiek o dwóch nogach i dwóch kołach czuł się jak istota z planety X, z uszami na czole i dodatkowej ręce na plecach.
W „Wonderful World” przestała czuć wszystko powyższe. Oczywiście nie dało się wyeliminować doskwierającego pisku w uszach i wątpliwych umiejętności chodzenia, ale wciąż, lepsze to, niż przywiązanie do metalowego bolidu F minus 1. Bo prędkości nie miał nawet porównywalnej. Pogrążenie w zadumie pozwalało na szersze rozrysowanie tego, co robić dalej. Walczyć, zostać i płakać, położyć się w karczemnym łożu i czekać? Odpowiedzi nie znała, mimo szczerych chęci. Całe szczęście, że nie musiała jej podejmować. Ani teraz, ani zaraz, ani później. Czas jakby się zatrzymał, wskazówki poznikały razem z zegarami. Na ten moment nie musiała nic. Dosłownie, nic. I to nic sprawiało, że w końcu czuła się jakoś. Przy wiecznie lamentującej, obwiniającej się o wszystko matce ciężko było przybierać inne emocje niż te, które narzucało społeczeństwo; bądź wesoła, pokaż, że można, jesteś silna. A co jeśli nie chciała być ani silna, ani też wesoła? Czy ktokolwiek zapytał, czego tak naprawdę chce? Nie, ale ta odpowiedź nasunęłaby się każdemu z minimalną ilością IQ.
Pewnie i popłynęłaby na łódce własnych myśli na wyspę pod nazwą „nicość”, gdyby nie coś wieszającego się na orężu dzierżonym na plecach. Dotąd na wpół domknięte powieki rozwarły się gwałtownie. A sama Blair poczuła narastający ciężar, dosłownie, przerażenia. Obrócenie się i usunięcie tego, co namiętnie próbowało zrzucić jej wątłe ciało z zajmowanego miejsca było niemożliwe. Jakiekolwiek dialogi nie trafiały do jej uszu; pisk i wszędobylski hałas sprawiały, że jedyny dźwięk, który była w stanie rozpoznać, to przyśpieszający puls.
– P… - przerwała, szamocząc się przy tym, jak dzika zwierzyna – Puszczaj! – to mówiąc, agresywnie cofnęła łokieć, cyrklując w cielsko tego „czegoś”. Przynajmniej w teorii powinno to sprawić, że oponent odpuści albo da jej choćby szansę na poznanie jego oblicza.

Jeśli ktoś chce rozwścieczyć prawdziwą ostoję spokoju, jaką jest Blaise, to sposób, jaki wybrał Hush, będzie niewątpliwie najkrótszą drogą do osiągnięcia powyższego celu. Całkiem możliwe, że opłaconego wrogim spojrzeniem czy, jak w obecnej sytuacji, bólem. Bowiem Blair to istny paradoks; balansuje na granicy harmonii absolutnej, a kotłującej się lawie nienawiści do wszystkiego i wszystkich. Można by wysunąć wniosek, że to jakaś choroba, co gorsze psychiczna, ale byłaby to nieprawidłowa diagnoza. Molière po prostu nie jest duszą towarzystwa, która na każdy kontakt z człowiekiem reaguje radością. Jest wręcz odwrotnie. Stroni od nich, nie z powodu strachu czy nieśmiałości, a zamiłowania do własnego towarzystwa. W takim set-upie jest w stanie przewidzieć najbliższą przyszłość. Tracąc tę możliwość, czuje, że nie ma kontroli. A tego bardzo nie lubi. Zupełnie tak, jak wrzeszczących, rozhulanych z niewiadomego powodu istot.
Cios wywołał zamierzony skutek. Oprawca odlepił się od jej pleców, dając możliwości na podjęcie dalszych mniej lub bardziej nieprzyjaznych kroków. W następstwie poczynionych działań obróciła się przez ławkę, tym samym pozostając tyłem do stołu. Agresywnie wbiła wzrok w winowajcę całego zamieszania. Gdyby oczy mogły kogoś zabić, to durnowaty klaun-amator leżałby w stanie agonalnym. Niestety, laserów z oczu nie dodano do zestawu umiejętności tarczownika. A szkoda. Sprawa byłaby o wiele łatwiejsza.
Blair bezwiednie uniosła podbródek w akcie naturalnej potrzeby wyznaczenia hierarchii. Cóż, pewne zwierzęce odruchy wciąż pozostały w arsenale ludzkich emocji i reakcji. A pajacyk musiał wiedzieć, że wybrał złą osobę do przedstawiania teatrzyku. Zwłaszcza że twarz kobiety nie zmieniła się ani trochę. Nie drgnął ani kącik ust, ani nawet nieistniejąca zmarszczka. Zero. Nic. Brak emocji, a przynajmniej na zewnątrz.
Różowo włosa nie zwróciła uwagi ani na aparycję, ani marne przeprosiny chłopaka. Ta infantylna otoczka przyprawiała ją o mdłości i poczucie zażenowania. Kto normalny rzuca się na nieznajomą osobę w bliżej nieokreślonym celu? Zgoda, gdyby chciał ją okraść, to miałoby to jakiś sens, ale aktualnie było go pozbawione.
– Nie – odparła krótko, bez większego przejęcia. Niech robi, co chce, kogo to obchodzi. – Night peaceful care? Tak, jestem kapłanką w świętyni. – dodała, tym razem wykorzystując wszelkie zasoby swoich umiejętności aktorskich, gdy monologista skończył swoje wypociny i znów wróciła ciałem w kierunku stołu. Będąc jednym z wielu Beta Testerów, doskonale zdawała sobie sprawę, że ciężko odróżnić wytwory gry od realnych graczy. A jeśli granie słodkiej idiotki wytworzonej z masy pikseli miało pomóc w spławieniu natręta, to dlaczego nie?

Blair nie zwracała uwagi na zaczepki. Bo i po co? Czasami lepiej przemilczeć, przeczekać, a irytujący „napastnik” sam odpuści. Prawdopodobnie. Tego nie mogła być pewna, gdyż ekscentryczne ruchy postaci zdawały się mało przewidywalne. Takich typów wolała unikać, na ogół po chwilowym zamroczeniu promieniującą aurą szczęścia, okazywali się brutalnymi dupkami. Dziewczyna wiedziała o tym najlepiej, bowiem poza wszelkimi fałszywymi ofertami pomocy znajdowali się i tacy, którzy otwarcie głosili swoje mało pochlebne opinie na jej temat. Zwłaszcza że nie próbowała ich zdementować. Ich pragnienie uwagi było tak wielkie, że robili się coraz mniej ludzcy i okrutni. Dzień za dniem, tydzień za tygodniem.
Hush kontynuował swoje lamenty świętokrzyskie, a Molière poczuła się jak w domu. Gęgał zupełnie jak jej matka. Gdyby tu była, to mogliby utworzyć ciekawy duet. Dość tragiczny w brzmieniu, ale zawsze coś. Idylla była spora, zapewne znaleźliby się masochiści chcący posłuchać tej paskudnej mieszanki cipowatości połączonej z brakiem twardego stąpania po ziemi. Blaise naprawdę była miłą osobą, zapewniam. Po prostu trzeba było ją wyrwać z ufortyfikowanego zameczku z tabliczką „zakaz ludzi”. Całkiem zabawna wizja, średniowieczna budowla z księżniczką w lochu i znak drogowy; przekreślony człowiek.
Gdyby nie ograniczenia w poruszaniu się, już dawno opuściłaby ten lokal. A tak? Pozostało jej znosić te tortury, gorsze niźli wszystkie operacje, które przeszła. A było ich całkiem sporo, raczej tych z gatunku mało przyjemnych.
W głowie tarczowniczki kotłowały się emocje. Zapewne, gdyby nie cała ta chora sytuacja, to postarałaby się być milsza. Chociaż ciutkę, troszeczkę, minimalnie milsza. Obecnie jej własne „ja” przeżywało wewnętrzną bitwę między radością, z możliwości funkcjonowania jak normalny człowiek, a nie pojazd o wątpliwym uroku, a strachem przed tym, że może najzwyczajniej umrzeć. Dotąd łatwo było jej słać w eter modlitwy o własną śmierć. A teraz? Czuła trwogę. Nieprzyjemne, kłujące uczucie na wysokości splotu słonecznego. Zaskakująca hipokryzja.
Właściwie, ludziom łatwo mówić, że chcą śmierci, łatwo im też życzyć komuś śmierci. Dopiero gdy spotykają się twarzą w twarz z kostuchą, okazuje się, że wcale nie jest tak tęczowo, a i szczeniaczków brak. Życie weryfikuje albo oktagon. Jakoś tak to szło.
Blaise przewróciła oczami. Najwidoczniej taktyka #1 pod kryptonimem „ignoruj debila” nie działa. Nie na niego. Czas na #2. Czas wyciągnąć większe działo.
– Aż tak bardzo pragniesz mojej uwagi? – odparła, racząc całą wypowiedź ironicznym wydźwiękiem. Wciąż jednak nie pokusiła się nawet o odwrócenie się twarzą w kierunku Husha. Głos miała tak chłodny i stonowany, że inni już odnotowaliby, że nie szuka towarzystwa. Klaun miał chyba problemy z dedukcją.

Jak można być aż tak irytującym stworzeniem? Blaise powoli kończyła się cierpliwość. Jeszcze niedawno była gotowa przyrównać Husha do własnej matki, teraz jednak zdała sobie sprawę, że jest od niej o wiele, wiele, wiele gorszy. Przede wszystkim nie chce dać się spławić i nie ma logicznych powodów, by zawracać jej tyłek. Gdyby Blair dane było usłyszeć wewnętrzy monolog narratora, cóż, wtedy zdałaby sobie sprawę, jak wielki ma problem, a raczej, khe khe, wrzód na tyłku.
Powoli zaczęła się zastanawiać; skąd biorą się tacy desperaci pragnący jakiejkolwiek uwagi? Ich zachowanie bardzo przypominało jej dzieci. Gdy jeszcze nie umieją mówić, naturalnie, wszystko komunikują za pomocą płaczu. „Dziecko” za jej plecami miało tę umiejętność. Szkoda, że nie potrafiło jej poprawnie używać, bowiem na chwilę obecną nie robił nic więcej, niźli ludzki potomek. A wystarczyło powiedzieć, co jest na rzeczy. Sprawa rozwiązałaby się sama.
– Litości, nikt cię nie prosił o analizę mojego życia – warknęła. Dalsze sączenie jadu powstrzymało przypełznięcie atrakcyjnej kelnerki z piersiami większymi od własnej głowy. Pośpiesznie spytała, czy Blair życzy sobie jakiegoś jadła.
– Macie, hm… - przerwała na chwilę. – Zupę cebulową?
Pracownica kiwnęła głową i zniknęła w kierunku bliżej nieokreślonego miejsca. Żołądek Francuzki powoli dawał do zrozumienia, że potrzebuje jakiekolwiek strawy. Dania te nie mają wartości odżywczej dla realnego ciała, a i tak trzeba je spożywać. Zapewne dla obżartuchów wiązałoby się to z ogromnymi plusami. Blair nauczona była nie jeść ani na zapas, ani ponad pas. Jadła mało i często. Ot, sukces utrzymującej się wagi mimo braku ruchu.
Obecność Husha zaburzała jej wewnętrzną harmonię. Nie lubiła być niemiłą osobą, ale w świetle obecnych wydarzeń wydawało jej się, że jest usprawiedliwiona.
– Możesz dać mi już spokój? – zaczęła, odwracając się przez ramię. – Wokoło tyle osób, które możesz pomęczyć, znajdź sobie jakieś zajęcie.

Blaise przewróciła oczami. W gruncie rzeczy jedyne czego chciała, to tego, by traktowano ją jak człowieka z krwi i kości. Nie bawiły ją infantylne zachowania. Zawsze musiała być nader poważna, więc całkiem prawdopodobne, iż stąd wynikały takie, a nie inne słowa i charakter wypowiedzi. Moment, w którym Hush postanowił otrząsnąć się z idiotycznych zagrywek, był kluczowy dla dalszej znajomości. Gdyby taki stan rzeczy, mowa oczywiście o skakaniu i robieniu z siebie pajaca, utrzymywał się choćby dłużej, to gwarantuję, że Blair wyszłaby z karczmy. Choćby czołgając się po podłodze.
- Nie ma sprawy – odparła bez przekonania. – Cóż, najważniejsze, to zachować spokój. Co innego możemy zrobić? – dodała, tym razem wspomagając wypowiedź odpowiednią gestykulacją. Brawo, mamy nić porozumienia. Nader szokujące, że jest tak cienka granica między sprowokowaniem kogoś do odrzucenia jakiejkolwiek propozycji rozmowy, a jej rozpoczęciem. Molière nigdy nie była i prawdopodobnie nie będzie złośliwa, jeśli sytuacja tego nie wymaga. Ba, zwykła wybaczać wielokrotnie, o ile ktoś rzeczywiście chciał tę szansę wykorzystać. A karczemny towarzysz ewidentnie chciał. Nawet jeśli wychodziło mu to dość nieudolnie.
- Mi jest wszystko jedno. Wolę żyć tu, niż w rzeczywistości – mruknęła, wyciągnąwszy obie dłonie w kierunku naczynia z jadłem. Ostrożnie ułożyła je na stole i bez ceregieli poczęła konsumpcję. Po chwili zreflektowała, iż jest to nieco pozbawione manier.
- Chcesz? – zapytała. – Dobre, zapewniam. Jedyny plus z tego wszystkiego, że każdą potrawę z realnego świata dostaniesz i w Aincardzie. Smakują tak samo lub podobnie. Zależy od kucharza. Ten tu, po prawdzie, gotuje całkiem nieźle.
Nie czekając na odpowiedź, przysunęła misę w kierunku towarzysza. Skrępowanie nie było nikomu potrzebne.

Aka...inu? Popatrzył na niego mrużąc oczy, bowiem słyszał kiedyś tę nazwę. Odszedł krok do tyłu, popatrzył na swojego nowego towarzysza z nieco szerszej perspektywy. Śmiechnął sobie pod nosem, bo kto by się kiedyś zastanawiał jak nazwać swoją postać w grze? Avatar był tylko tworem w grze, mało kto tak naprawdę przykładał do tego głębszą uwagę. Teraz zaś wszystko wychodziło, a każda nietrafiona nazwa odbijała się teraz ze zdwojoną siłą. Tak więc teraz był tylko on i czerwony psiak.
-Właśnie dowiedzieliśmy się, że utkniemy tu na dużo dłużej, niż mogłoby się wydawać. Ludzie w realnym świecie mogą nas zabić przez zdjęcie hełmów. W sumie to nie wiemy nawet jak się z nimi komunikować, a Tobie w głowie omlety? - uniósł brew ku górze, bowiem ten szczeniaczek chyba nie zdawał sobie z powagi tej sytuacji. Mogli umrzeć... tak po prostu, bez większego problemu. Zbliżył się ku niemu, by nikt nie wychwycił drugiej części wypowiedzi -No i... to nie będą przypadkiem NPCe? - wyszeptał i zerknął na niego poważnie, bo przecież to były tylko boty, postacie sterowane przez komputer, nic więcej. Ten jednak zgarnął go ręką nim doszli do jakiegokolwiek konsensusu. Prowadził go do knajpki, kojarzył to miejsce chociaż wcześniej nie przyglądał mu się za bardzo.
-Aleś Ty żartowniś! - wszedł do karczmy, lecz tyłem akcentując każdy krok. W końcu znalazł się w środku i... łał. Wcześniej zawsze traktował to tylko jako grę, nie przywiązywał uwagi na zapach jedzenia, na trunki poukładane na półkach. Tylko przychodził, brał zadanie i pędził dalej, by tylko zdobywać expa. Stanął jak wryty przypatrując się ile tutaj było detali, to miejsce faktycznie żyło, był gwar, a postacie wyglądały i zachowywały się zupełnie jak prawdziwe.
-Michuze. I powiem Ci jedno, że chyba jednej rzeczy nie przemyśleliśmy... - zerknął kątem oka na Akainu przyglądając się tym wszystkim trunkom, jedzeniu przy stolikach, które wyglądało zupełnie jak rzeczywiste. Dałby wszystko, by usiąść teraz przy jednym z tych stolików, zamówić coś do jedzenia, a potem gulgać kolejkę jedną za drugą! Niestety był jeden taki tyci, TYCI problem.
-Masz jakieś pieniądze?

Że co? Popatrzył nieco zdziwiony na swojego nowego psiaka, bowiem nie spodziewał się wspomnienia o rodzinnej tragedii tak szybko. Przez chwilę nawet mu współczuł, to nie było przyjemne doświadczenie, ale z tej zadumy został dosłownie brutalnie wyrwany.
-Że co? - popatrzył na niego ponurym wzrokiem ściągając ze sobą brwi. To nie był dobry temat do żartów. Poruszył nieswojo wąsikiem i odchrząknął (albo od krząknął? hehe) - Puknij się czasem w tę łepetynę, hm? - dodał zniesmaczony, lecz byli już w środku. O ile pierwszy dzień tej sławetnej "apokalipsy" zapowiadał się całkiem dobrze, tak dwójka musiała się zderzyć ze ścianą. Nowy świat, brak pieniędzy. A wszystko było takie proste, gdy można było pobiec postacią, użyć kilku skilli i mieć wszystko z głowy. Obydwoje byli po jednych pieniądzach - z malutkim mieczykiem przy boku, z dużym brakiem pieniędzy.
-Nie wiem - odszepnął mu dalej wpatrując się w alkohole, w jedzenie na widok których cieknie ślinka - Nieee Akainu, chyba nic stąd nie potrzebujemy. Usiądźmy sobie po prostu, gdzieś i cieszmy towarzystwem! - jego donośny głos rozbrzmiał pewnie w całym pomieszczeniu. Ciężko było go przegapić, parę osób mogło nawet zwrócić na dwójkę uwagę. Wysocy, postawni, z malutkim scyzorykiem przy boku - nie ma co, duet zabijaków jak się patrzy. Klepnął go w plecy zupełnie tak, jakby to było zaplanowane i znalazł wolny stolik dla dwóch osób. Usiadł na jednym z krzesełek bokiem, plecami oparł się o ścianę i odetchnął głęboko czując jak całe spięcie idzie sobie w cholerę. Może i mógł sprawiać pozory, że wszystko jest super i w ogóle świetnie, ale to nie zmieniało faktu, że ciągle był jeden problem. Nie wiedział jak poruszać się w nowym świecie, nie wiedział jak otrzymać zadanie, gdy nie widać magicznego znaku pojawiającego się nad głową NPCa no i ciągle pozostawał problem pieniędzy. Mógł machać mieczem, tylko gdzie, jak i po co? Odwrócił nieco głowę w stronę CzerwonegoPsa:
-Musimy wziąć jakieś zadanie... tylko pojawia się podstawowe pytanie JAK?! - ciągle się uśmiechał i próbował wyglądać na wyluzowanego, ale rzeczywistość była brutalna.

Jak to w karczmach bywa, odgłosy hałasu, gwaru i stukania kufli rozbijały się od ścian i prędko wracały do uszu strudzonych wojowników. Jakby to ująć, jeśli umierać, to z alkoholem w dłoni; zapewne stąd tłok. Wielu graczy to właśnie do tej budy, zlokalizowanej najbliżej Placu Zamkowego, udali się na poszukiwanie okazji do odgonienia nieprzyjemnych myśli, jak i również wlania we własny organizm jak najwięcej trunków. A tych było tu sporo, od klasyki po nowoczesność. Choć cały świat zdawał się skąpany w średniowiecznym tonie, to nikogo nie dziwiła obecność, rzec by można, „współczesnych” dań w menu. Oczywiście, nic za darmo, już z daleka, na tle drewnianej tablicy, wybijały się olbrzymie litery i liczby z kosztem ewentualnego zamówienia. Ceny te były raczej z kategorii „na każdą kieszeń”.
Kelnerka, o bursztynowych oczach i wywiniętych przy końcach, kruczoczarnych włosach, spostrzegłszy nowych gości, niemal natychmiast pojawiła się przy ich stoliku. Właściwie, znikąd. Po izbie krzątało się ich parę, na ogół z biustem większym od głowy, jednak osobliwa istota, która zdążyła już wyciągnąć wytarganą kartkę papieru i mały ołóweczek, zdawała się raczej kobiecej, acz nieprzesadnie zaokrąglonej, budowy.
— Dzień dobry! Co dla panów? — rzuciła po chwili, a całość wypowiedzi doprawiła cudownym, promienistym uśmiechem. Z tej odległości łatwo było dojrzeć detale jej urody; piegi, firany gęstych rzęs czy choćby usta wiśniowego odcienia. — Mogę polecić miód pitny, zresztą słynny na całą Idyllę — dodała, spoglądając pytająco na klientów. Z całą pewnością nie można było jej odmówić pewnej gracji i umiejętności konwersacji. Summa summarum, kłamać nie musiała.
Baśń mogłaby trwać w nieskończoność, wojownicy dostaliby i miód, i piwo, a jeśli zechcieliby to i sake. Niestety, bajki rzadko kiedy od początku do końca są pasmem sielankowych pogaduch i przygód. Tak stało się i tym razem. Przez podwoje z impetem przedarł się człowiek, choć bardziej podobny ogrowi. Brakowało mu jedynie zzieleniałej skóry i kity na czubku głowy.
Osobliwy twór rozejrzał się po wszystkich twarzach w nadziei na znalezienie tej jednej, najwyraźniej oczekiwanej. Gwałtownie przedarł się przez tłum i już po chwili znalazł się przy stole Michuze oraz Akainu. Zapowiadało się na mordobicie. Nieoczekiwanie, los przygotował dla „towarzyszy niedoli” nieco inny scenariusz.
— Ukochana! Wybacz mi, nie zdołałem go odnaleźć… Przeszukałem każdy zakamarek stolicy, byłem nawet na trakcie. Przepadł, jak kamień w wodę — zdołał wyjęczeć gardłowym głosem, ówcześnie klękając u kolan kobiety, która najwyraźniej zdawała się znać wór mięsa, co więcej, nawet wiedzieć o jakiegoż to „go” chodzi. Dziewczę pokręciło głową ze zdenerwowania, po chwili jednak ponownie zwróciła się ku mężczyznom zajmującym stolik.
— Wybaczcie panowie, że wtrącam prywatę, ale… Nie umknął wam może przed oczami, choćby i na targu, pierścień z dużym agatem w rdzeniu? Obręcz koloru onyksu. Skradziono mi go bodaj dwa dni temu…
Topornej budowy, najwyraźniej mąż kelnerki potakiwał rytmicznie głową, a w jego oczach na nowo rodził się płomień nadziei.

Mikroesprecja na twarzy Blair jasno dała do zrozumienia, że pytanie, które zadał chłopak, jest tym z gatunku „kłopotliwe”. Kąciki jej ust wygięły się ku dołowi, a brwi zbliżyły ku sobie. Pomknęła wzrokiem gdzieś między klientelę, szybko orientując się, że w karczmie robi się coraz tłoczniej.
– Nie powiedziałam tego – odparła beznamiętnie. „Źle” z całą pewnością byłoby złym określeniem. W świecie realnym nie mogła narzekać na niedostatek czy brak pożywienia. Prawdę mówiąc, żyła w warunkach, o których niektórzy mogliby tylko pomarzyć. Jednak, jak mówi stare porzekadło, pieniądze szczęścia nie dają. Ba, nawet rzeczy, które możesz za nie kupić. Dla Blaise nie było nic bardziej cennego, niźli zdrowie. Tego nie da się kupić ani wymienić w barterze. Śmierć nie patrzy na twój majątek, po prawdzie ma go głęboko w kościstym tyłku.
Urwana konwersacja, całe szczęście, zmieniła tory na te, po których choćby najstarszy pociąg sunąłby gładko. Rozmówki o niczym były dla różowowłosej wybawieniem. Nie zwykła obarczać wszystkich wokół własnymi problemami.
Na widok radości, powodowanej tak podstawowym zagadnieniem, jak pożywienie, wymusiła lekki uśmiech. Zupa cebulowa była oczywistym wyborem, biorąc pod uwagę fakt, iż Blair pochodzi z terenów, gdzie danie to jest miernikiem umiejętności gotującego. A w Aincardzie? Cóż, można było dostać wszystko, wystarczyło poszukać. Dlatego tym bardziej cieszyła się, że nie będzie musiała rezygnować z rodzimej kuchni. Taka namiastka… Domu.
– Ta karczma była już w becie. Sprawdzony wybór – wyjaśniła. Być może właśnie ta podstawowa znajomość gry okaże się dla Moliere zbawienna. Co prawda, wiele mogło się zmienić, niemniej jednak czuła się znacznie bezpieczniej ze świadomością, iż wie więcej, niż przeciętny gracz.
Ponownie sięgnęła dłoniom ku misie i, zgodnie z zaleceniem, kontynuowała spożywanie posiłku.
– Z terenów dawnej Francji, choć obecnie to chyba mało istotne. Grać nie grałam. Pewnie i tu by mnie nie było, gdyby nie znajomy z uczelni – powiedziała, przerywając wachlowanie łyżką w niemal pustym talerzu. – Wonderful World ma wiele do zaoferowania. Zresztą gry od zawsze miały być lepsze niż prawdziwy świat. Nieprawdaż?
Oczekując na odpowiedź, ponownie odczuła skutki dawnego wypadku. Gwar wzmagał na sile. Osiągał stopnie, w których cała głowa Blaise wydawała się rytmicznie, i boleśnie, pulsować.
– Muszę stąd wyjść, niedobrze mi – mruknęła, podnosząc się na obu dłoniach. Szybko zrozumiała, że logistyka tego zamierzenia może okazać się całkowicie niewykonalna, o ile nie poprosi kogoś o pomoc. A pomoc była pod ręką. Na twarzy Moliere zagościła irytacja spowodowana własną niemocą. Przełknęła głośno ślinę. – Mógłbyś… Mógłbyś mi pomóc? Jeszcze nie do końca radzę sobie z tą kupą pikseli.

Zaciągnął Akainu siłą do stolika. To nie był typ człowieka, który mógłby zostać skrytobójcą. Pewnie od razu po przybyciu do celu od razu ogłosiłby mu swoje plany, a także jak je zniweczyć. Pod nosem, po cichu szeptał mu "zamknij ryj!", bo może ten w końcu zrozumie, że co niby mają wybrać, skoro ich sakiewka była pusta. Musieli wymyślić jakiś sposób, by zyskać nieco pieniędzy na chociażby przeżycie w tym świecie. W sumie...
-Ej jak sądzisz, musimy tutaj jeść? W sumie chyba nie. - jakby nie popatrzeć byli tylko swoimi avatarami, zamknięci w grze, ale ciągle tylko postacią, która ledwo co potrafi się tutaj poruszać. Pojawiła się kelnerka i zrobiło mu się nieco cieplej. Nie za bardzo wypadało odmówić, a przyznanie się do braku pieniędzy wychodziło jeszcze gorzej. Na co komu klientela, która nie płaci? za piękny śmiech raczej nie wyżyją. Chciał jakoś wybrnąć z tej sytuacji, odprawić dziewczynę, bo przecież taka dwójka twardzieli miodem miałaby się raczyć? Już otwierał usta, ale ktoś go uprzedził.
-Ty głąbie - powiedziało mu się nieco za głośno, ale było za późno. A więc wydało się, nie mieli grosza przy duszy, więc najpewniej zaraz ich wyprowadzą z karczmy. Pięknie Akainu, pięknie, po prostu genialnie - poklaskałby mu jeszcze, ale był zajęty robieniem twarzopalmy. To koniec Michuze, starałeś się wyjść cało z tej sytuacji, a kogo wziąłeś sobie za towarzysza? Chociaż jest szczery - jedyne pocieszenie.
Wyrwał go odgłos dochodzący z tłumu - ktoś się zbliżał, ręka bezpiecznie wylądowała w pobliżu miecza, tak na wszelki wypadek. Kto jednak by mógł mu tutaj zagrozić? Człowiek padł na kolana, zaczął przepraszać, a kelnerka złożyła im propozycję. Pierścień... już wiem co będziemy dzisiaj robić Pinky! Na twarzy Michuze pojawił się uśmiech, ten czując zew przygody wypiął pierś do przodu, wstał i wszedł pomiędzy kelnerkę, a Pinky'ego, który prawie się jej oświadczył.
-Znajdziemy og moja droga! Przybędziemy niebawem - złapał Akainu za fraki i zaciągnął w stronę wyjścia -pamiętaj, że to NPC... - dodał po chwili nieco ciszej, gdy byli już na zewnątrz. Pierwsze zadanie, czy to był quest? Wszystko na to wskazywało -Chodź przyjacielu, czas poszukać tego skarbu! - zakrzyknął, uniósł dłoń w geście zwycięstwa i ruszył w stronę targu licząc, że jego kompan ruszy tuż za nim.

Szczęśliwe, do czasu zagubienia pierścionka, małżeństwo nie musiało długo czekać na odpowiedź. Z całą pewnością nie oczekiwali zaangażowania ze strony zwykłych, po prawdzie, gości karczmy. W ich życiu rzadko kiedy doświadczali życzliwości od nieznajomych. Na ogół mieszkańcy Idylli wykazywali się skrajnymi brakami jakiejkolwiek wrażliwości na cudzą krzywdę. Przywara wielkomiejskich śmieci.
— Naprawdę…? — mruknęła cicho, sama nie wierząc własnym uszom. Spojrzała w oczy swemu ukochanemu doszukując się niemego przyzwolenia. I znalazła je. Głośne i wyraźne „tak”. — Dziękuję panom! — dodała już pewniej, łapiąc Akainu za obie dłonie i kłaniając się w pas. Najwidoczniej ozdoba była dla niej sporo warta nie tylko pod względem pieniężnym, ale również sentymentalnym. — Jestem naprawdę wdzięczna! — tym razem ukłoniła się w kierunku mniej rozmownego towarzysza, w międzyczasie zmusiła do tego również kolosa.
— Ja… — nie dokończyła, gdyż porwany za fraki Zetsu, oddalił się ku drzwiom. Stała w osłupieniu, mrugając nerwowo oczyma. Po chwili jednak oprzytomniała i zgrabnym susłem sarenki doskoczyła do dwójki. — Przepraszam, nie zdążyłam dokończyć. Oczywiście, mój mąż jest drwalem, więc nie mamy zbyt wiele do zaoferowania… Czy sto ceunów, do podziału rzecz jasna, wystarczyłoby? Zrozumiem, jeśli panowie odmówicie — zakończyła pośpiesznie, a jej usta przybrały kształt odwróconej podkowy. Czar, który potrafiła roztoczyć zmiękczał niejedno serce. A o tym, czy miało być tak i w tym przypadku, decydowało zaakceptowanie powierzonego im zadania.

Kod:

Zadanie: Odnajdź zaginiony pierścionek.
Opis przedmiotu: Zwykły, onyksowy pierścień zdobiony agatem.
Nagroda: 50 CE, 10 PD

Ukłonił się kobiecie kładąc prawą dłoń w pasie. Wyraz wdzięczności, szacunku, a także uznania dla płci pięknej. Nie musiała jednak wspominać o zawodzie jej i jej męża, to nie było nic... ważnego? To ona wyceniała swój pierścionek, a dokładniej wartość tego ile on i jego towarzysz wezmą za jego odnalezienie. Brzmiało to całkiem rozsądnie - nie za wiele, odpowiednio na sam początek. Nie mieli przecież żadnych specjalnych wydatków, ot kupienie jakiegoś napitku i jedzenia. W głowie Michuze za to ciągle rozbrzmiewała jedna myśl... jakim cudem jest ona tak ludzka? Była postacią stworzoną grą, literkami kodu, które zawsze można było zmienić, nadać im nowego sensu, nowego znaczenia.
-Spokojnie moja droga. Damy sobie radę z tym zadaniem! - poczochrał ją po głowie, po czym wyszedł z karczmy i stanął na zewnątrz. Najgorszy był początek, znalezienie jakiegoś punktu zaczepienia, gdzie mogliby zacząć szukać. Miasto było spore, a szukanie tak małego przedmiotu do najprostszych nie należało. Podrapał się po głowie, odwrócił w stronę Akainu, ale ten gdzieś zniknął. W jednej chwili był tuż obok, w drugiej zaś zniknął zupełnie tak jakby go wylogowało. Przełknął ciężko ślinę - nie mieli jak tego zrobić, oby tylko ktoś go nie odłączył pośpiesznie... znał tego chłopaka ledwo chwilę, lecz przypadł mu do gustu i szkoda byłoby tak po prostu go stracić? To chyba było najlepsze słowo. Wzruszył ramionami, nie mając zbyt dużego wyboru wielkolud zaczął iść w stronę targu - miejsca gdzie przewija się najwięcej ludzi, a nuż znajdzie się jakaś dobra istotka, która znajdzie biżuterię i będzie skora ją oddać prawowitej właścicielce?

Porządek - w takich miejscach jak to utrzymanie go graniczyło z cudem. Gdy ludzie charami pojawiali się w środku nie było ani czasu, ani miejsca na sprzątanie, a jednak nie można było kogoś powitać w syfie. Goście nie trzymali się przecież zasad, nie zachowywali się jak u siebie w domu - po to przychodzili do takiego miejsca, by tego nie musieć robić. Każdy gość zostawiał coś po sobie - brudny stolik, kawałki jedzenia na podłodze, uklejony bar resztkami piwa czy innych, nieco bardziej słodkich trunków. Gdy połączyć to dodatkowo z obsługą, która nie mogła się przedłużać cóż... nie było już tak kolorowo. Nikt nie będzie akceptować czekania, a tym bardziej bałaganu, pewnie dlatego karczmarz poprosił o pomoc kobietę o dosyć wyrazistej urodzie, choć ta nie była stworzona do tego typu pracy. Nie należała do drobnych kobiet, które wcisną się w każde miejsce, dla których takie zadania to pesteczka. Ta jednak radziła sobie wyjątkowo dobrze, a zleceniodawca co sobie obejrzał to jego - niska cena jak za takie widoki. Gdy kobieta wróciła do baru po swoje wypracowane nagrodzenie stojący za barem facet miał urwanie głowy - pędził od jednego do drugiego klienta, rozlewał piwo, podawał szklanki wypełnione różnorakimi alkoholami, których kolekcja wystawiona tuż za nim robiła spore wrażenie. Rzucił spojrzenie w kierunku wynajętej dziewczyny, nie dało się jej nie spostrzec, górowała nad pozostałymi w tym towarzystwie.
-Już już, chwila! Wystaw jeszcze śmieci za drzwi z tyłu. Drzwi są otwarte - machnął jej ręką wskazując na miejsce, gdzie miały znajdować się owe drzwi. Oddalanie kogoś od zimnego trunku było niczym zbrodnia, chociaż obiecane wynagrodzenie nie czekało jeszcze na Alice, więc nie miało też jak się wygazować czy ogrzać. Kolejka klientów stawała się coraz mniejsza, może po prostu mężczyzna chciał mieć nieco więcej wolnego czasu, by zaserwować jej zimne piwo i obiecaną nagrodę za wykonanie zadania.

Misja easy - DraQueen 13/12

Kiedy jesteś już u celu, wyciągasz dłoń by sięgnąć po nagrodę, a ta oddala się coraz dalej i dalej. Im bliżej jesteś tym więcej trudności napotkasz na swojej drodze, nawet jeżeli w tym wypadku była to po prostu górka śmieci ułożonych tuż przy drzwiach. Tych nigdy nie było mało w takich lokalach, resztki jedzenia, puste opakowania, wszystko to narastało z każdą minutą. Alice nie miała co się spierać, zadanie w sumie nie należało do najtrudniejszych, nawet nie było blisko tego stwierdzenia, więc poszła i wykonała co jej zlecono. Zadanie minęło szybciej niżeli kilka minut - może dwie, może trzy - lecz w tym czasie stojący za ladą mężczyzna zdążył już nieco rozładować kolejkę. Teraz stały tam tylko dwie osoby czekające na złoty trunek, który nalewał się już do szkła. Uderzenie w blat, pojawiły się na nim dwa trzy kufle. Dwójka oczekująca na swój trunek nieco się zmieszała i pokazała dwa palce do karczmarza, ten zaś tylko pokręcił ręką.
-Dwa to dla was, trzecie to dla tej pięknej damy, która nas tu wspomaga! - odkrzyknął zadowolony, bowiem ta mała pomoc była mu wielce przydatna w tym momencie. Niby nie było to za wiele - zamieść, wynieść śmieci, kilka prostych czynności, które w każdym innym razie można było wykonać samemu, jednak momentami po prostu nie było na to czasu, a im dłużej się to odwlekało, tym gorzej na sam koniec. Teraz jednak kobieta mogła odpocząć, usiąść sobie przy kuflu zimnego pienistego. Facet położył jeszcze przy kuflu mieszek z pieniędzmi zawinięty sznurkiem - ot tak, by się przypadkiem nie wysypały wszędzie dookoła - w końcu posprzątane. Teraz wystarczyło sobie usiąść i cóż... delektować się darmowym trunkiem.

Misja zakończona, możesz wrzucić w rozliczenia \o/

Maszerował sobie zadowolony z pierścieniem w dłoni - trochę mu to zajęło czasu, lecz w końcu to miał, upragniony przedmiot, który przecież był podstawą jego zadania. Śmieszne było wykonywania zleceń tak prostych, dawno tego nie odczuł, grał w to już bowiem jakiś czas. Wręczył kobiecie zagubiony przedmiot i mogło by to wyglądać dziwnie - to gdy ta zachwyca się "prezentem", gdy zasypuje go pocałunkami. Poczuł się nieco zmieszany, nie sądził że jej reakcja będzie aż tak żywiołowa, ale gdzieś tam w środeczku się cieszył, czuł ciepełko. Ukłonił się przed kobietą, po czym zasiadł do baru zadowolony z wykonania zadania i zdobycia pierwszej porcji pieniędzy. Nie było tego wiele, wręcz śmiesznie mało patrząc na kwoty, jakie żądają sobie kupcy za przedmioty, ale po prostu trzeba było zwiększyć ilość zadań, albo ich trudność... na to drugie jeszcze wolał się nie powoływać, za to pierwsze brzmiało jak najbardziej rozsądniej. W sumie co mu szkodziło spędzić tutaj troszkę czasu?