Plac zamkowy

Przycisk wylogowania zniknął. Należałoby to zgłosić jako błąd, gdyby nie ostrzeżenie które nadeszło. Tutaj nawet mentalne alt+f4 nie pomoże. Śmierć jakiej mógł doznać w wyniku tego, jakże prostego ruchu wydawała się jak najbardziej prawdopodobna. Wszyscy stali się rzeczywiście postaciami w tym świecie. Właściciel o to zadbał... Co oznacza, że mógł również zadbać o tych którzy rzeczywiście wcielali się w te postacie... Lecz czy dalej chcieliby to kontynuować?

— Szlag by to — Rzucił mieczem o ziemię, podniósł go jednak dosyć szybko gdy spostrzegł, że rzeczywiście go upuścił z ekwipunku. Nie spodziewał się, że zapomni o tym, że dalej jest w grze. Na szczęście oznaczenie nad przedmiotem zwróciło jego uwagę wystarczająco szybko. — Że też raz chciałem wziąć udział w tym wyścigu szczurów —
Jun nie mógł już nic na to wszystko poradzić. Stał się Kishim na 100% i zamierzał to wykorzystać w trakcie przebijania się przez poziomy, bo jak to mówią - bierz przykład ze swojego idola, a jeśli twoim idolem była twoja postać... To bierz przykład z siebie.
— Gdyby chociaż nie zmieniali fragmentów pierwszego poziomu od czasów betatestów  — Sama opcja i możliwość pokonania Bossa na poziomie czterdziestym wydawała się trudna i niemożliwa. Kishi zamierzał, działać. Może nie tylko po to by się wydostać ale by coś udowodnić i sprawdzić do czego jest zdolny.
— A masz odpowiednie statystyki Kyojin? Mniejsza o to, jeżeli mamy sobie poradzić to musimy się śpieszyć. Mamy dobrą profesję, w początkowym okresie gry. Zarobimy na dobry ekwipunek. Chodź, nim mnie teleportowało tutaj akurat szukałem złóż, raczej je znajdziemy o ile inni nas nie uprzedzili. —
Kishi również nie zamierzał zagłębiać się w życie poza grą, byli tu i teraz - to oznaczało, że muszą działać jeśli chcą osiągnąć cokolwiek.

Informacja rozpowszechniona przez gigantyczny awatar twórcy gry spotkała się z paniką. Taka reakcja tłumu była raczej oczywista i łatwa do przewidzenia - i Shaw nie zareagował inaczej.
Jeszcze kilka godzin temu wychodził ze sklepu w North Point w Hong Kongu, zaopatrując się w zapasy potrzebne do niezakłóconego niczym grania w Wonderful World przez co najmniej kilka godzin. Ostre doritosy, kilka kartonów soku czy proteinowe batoniki - pozwoliłyby mu w idealny sposób korzystać z czasu wolnego, który czekał go między semestrami uczelni. Teraz jednak zanosiło się na to, że spędzi nieco więcej czasu w Aincardzie nieco dłużej.

Shaw przystanął nieco z boku. Tłum ludzi - teraz wyglądających już normalnie, nie jak wyidealizowane avatary, tak powszechne w Aincardzie jeszcze kilka chwil temu - falował na granicy jego świadomości. Musieli wspiąć się na 50. piętro i pokonać tam ostatniego bossa, po drodze zabijając czterdziestu dziewięciu jego poprzedników. Każda z walk może zakończyć się śmiercią - i wygląda na to, że zaczęło docierać to nie tylko do Shawa, ale też chmary często młodszych od niego dzieciaków.

Młody mężczyzna w końcu otrząsnął się z apatii - z natury był człowiekiem czynu i nie lubił marnować czasu na rozmyślanie. Do miejsc gdzie można było znaleźć moby nie musiał się śpieszyć - dookoła Idylli ich nie brakowało.

___Lena nie spodziewała się, że sprawy przybiorą taki obrót - no bo hej, miała sobie tylko trochę podekspić postać, wylogować się, zjeść obiad z rodziną i narzeczoną starszego brata, a potem dokończyć projekt na studia... no i co? Teraz nie może się tak wylogować ot tak? I albo ukończy grę, albo zginie i w grze, i w realnym świecie?
___No bo przecież miała się dobrze bawić na weselu brata w przyszłym roku, zostać projektantką po skończeniu studiów, znaleźć sobie chłopaka... a teraz stała z nogami jak z waty w tłumie złożonym z niemal wszystkich graczy Wonderful World (ta nazwa była teraz tak ironiczna...) - i nie miała żadnej gwarancji, że z tego wyjdzie. Że nie pokona jej byle potwór poza miastem, że jakiś gracz nie postanowi jej zabić w walce. Że może ktoś z rodziny nie postanowi jej pozbawić NerveGeara z głowy.
___Ta ostatnia wizja była szczególnie przerażająca i mimo wszystko ręka Lycopersici - czy raczej ręka Leny, biorąc pod uwagę "magię", jaką odczynił pan Ichijou, zabierając im  wymyślone wyglądy, a w zamian dając te rzeczywiste - zadrżała. Ofkors, Niemka lubiła swoją prawdziwą twarz i ciało, ale to miała być tylko gra, gdzie miała być krótkowłosym rudzielcem z piegami i lekką opalenizną, a nie bladym bogatym dzieciuchem.
Wdech. Wydech. Wdech. Wydech.
___Jeśli to prawda, nie mogła siedzieć bezczynnie. Pięćdziesiąt pięter to trochę dużo dla jedynie szalonej  dziewczyny w koszuli, ale przecież nie jest jedyną, która chce się stąd wydostać. Wrócić tam, skąd pochodzi.
"Jeszcze będę się bawiła na tym weselu. Jak nic."
___Jej dłoń nadal drżała, gdy zaciskała ją w pięść, jednak spojrzała w górę, gdzie jeszcze przed chwilą znajdował się avatar Kazuyi. Następnie jednak spuściła głowę i powoli ruszyła w stronę bramy. Wcześniej tego dnia, zanim stała się to gra z rzeczywistością, ćwiczyła strzelanie z łuku, ale wypadałoby je jeszcze bardziej potrenować.

z/t -> B R A M A

Plac główny? Popatrzył zaniepokojony po wszystkich, którzy tutaj zostali przywołaniu. Nie był sam jeden, ludzi było wiele, za wiele. Stał czujny, spokojny, wsłuchiwał się w otoczenie, to co było ogłoszone i na reakcje ludzi. Było ich coraz więcej, namnażali się w zastraszającym tempie. Chyba nigdy wcześniej nie widział tylu zalogowanych ludzi jednocześnie. To nie mogło zwiastować nic dobrego. Ktoś go klepnął, jakiś typ podobnego wzrostu, a to Ci nowina? Wzruszył ramionami, nie miał bladego pojecią co tu się działo.
-Tyle co Ty, wezwali mnie tu pewnie chwilę po Tobie - rzucił mu krótkim uśmieszkiem, ale nie było mu do śmiechu. Mogli umrzeć? Co to niby miało znaczyć do cholery?! Przecież to miała być tylko gra, odskocznia od rzeczywistości. Zwykła rozrywka, a tu jakiś Kazuya stwierdza, że zamierza ich tutaj zamknąć. Oczywiście, że otworzył interfejs, że próbował się wylogować, ale opcja faktycznie zniknęła. Z każdą chwilą było coraz gorzej - uwięzieni, bez niczego, a do tego w prawdziwym świecie ktoś musiał się nimi zająć. Dookoła wybuchła panika, ludzie zaczęli uciekać w sobie tylko znanym kierunku, lecz Michuze stał wyprostowany, dumny. Przeczesał swój wąsik, lecz koleś obok znowu się odezwał i zapraszał na kolejkę. Gdy świat zaczyna się walić, Ty zamierzasz pić? Chociaż to nie brzmi aż tak źle!
-No i namówił! Pewnych rzeczy się nie odmawia kolego. Jak Cię zowią? - spytał i położył rękę na jego ramieniu. To był początek pięknej przyjaźni.

Skąd chłopak taki jak Marcus mógł wytrzasnąć pieniądze na nowiuśkiego NerveGeara? Opcji było co najmniej kilka. Mógł wziąć się za swoje życie i poszukać dorywczej pracy. Mógł też dalej brnąć w biznes narkotykowy albo okradać co bogatszych od siebie ludzi. Ale czasem rozwiązania ma się pod samym nosem, a owym był młodszy kuzyn, który za pieniądze zebrane na swoje szesnaste urodziny zafundował sobie ten cud techniki. Przekonanie go do pożyczki było wręcz dziecinnie proste. Tym bardziej jeśli jesteś w posiadaniu całkiem ładnego harleya. A kilka godzin przejażdżki motorem po pustych ulicach małego miasteczka to dobra cena za uczestnictwo w premierze Wonderful World. O ile dzieciak nie zamierzał zarysować Marcusowi swojej gwiazdki.
Pierwsze minuty po podłączeniu do systemu nie należały do najprzyjemniejszych. Keanu, bo pod taką nazwą postanowił rozpocząć swoją grę, odczuwał na początku nieprzyjemny ból głowy i zastanawiał się, czy aby na pewno była to wina kasku. Postanowił przyjrzeć się więc grze od strony technicznej, chcąc zaczekać aż ból minie i pozwoli mu cieszyć się rozgrywką. Menu wydawało się dość proste, a przycisk wylogowania (a raczej jego brak) nie wzbudził w chłopaku żadnych podejrzeń. Poza tym interface był ładny i przejrzysty, i już zaczynał żałować, że nie będzie mógł dłużej cieszyć się grą. No chyba, że sam zakupiłby taki sprzęt. Lub ktoś zrobiłby mu niespodziankę.
A jeśli o niespodziankach mowa, to na nią długo nie trzeba było czekać. Keanu, nim zdążył się dobrze rozkręcić w zdobywaniu doświadczenia, już został wyrzucony z expowiska i przeniesiony w zupełnie inne miejsce, w którym i tak znajdowało się mnóstwo osób. Event! - krzyczeli głośno, mając nadzieję na prezenty związane z premierą gry. Nic bardziej mylnego. Bo kiedy ogromna postać skończyła swój przerażający monolog, uśmiechy na twarzach tysięcy graczy prysnęły niczym bańki mydlane. Również i jemu nie było do śmiechu, choć w pierwszej chwili uznał sytuację za głupi żart. Kiedy jednak uświadomił sobie, że Kazuya Ichijō mówi całkowicie poważnie, niczym szaleniec zaczął klikać w nieaktywny przycisk wylogowania. Niestety na próżno. Po dłuższej chwili uświadomił sobie, że niepotrzebnie marnuje swój czas i ruszył przed siebie, chcąc wyjść z wielkiego tłumu. Bo to nie czas na stanie w miejscu i liczenie na cud. Cudów nie ma. A los trzeba było wziąć we własne ręce.

Nadzežda wstała z trudem, rozpostarła ścierpnięte, obolałe ramiona. Cały ten świat wydawał jej się grubo przereklamowany. Od dawna zastanawiała się, ile czasu przyjdzie jej tu spędzić; dni, tygodnie? Stąd już tylko krok do szaleństwa. Do eksplozji bólu, żalu i tak cholernej rozpaczy, że nie będzie miało znaczenia, czy życie jest darem, czy samobójstwo spowoduje przeklęcie cię przez jakieś bóstwo. Dziewczyna wyjrzała przez okno tylko po to, by zobaczyć przygnębiający, surowy świat. Ulice wydawały jej się nieznośnie hałaśliwie i brudne. I summa summarum, takie były. Obraz opatrzony tym wszystkim, czego wolałaby nie widzieć, a niestety, świat w dupie miał jej gust. Dusiła się. To trujące powietrze piekło ją w płuca przy każdym oddechu. Tkwiła w bezruchu orientalnego, ognistego lewiatana, powoli roztapiając się w żarze. Była tam, a jednocześnie znajdowała się gdzieś obok, za matową, przybrudzoną szybą i patrzyła z boku na własne ciało.
Znowu przeszedł ją dreszcz. Nie czuła się dobrze. W głowie kolebało jej się jak pod podkładem w czasie sztormu. Wynik wczorajszych barowych uciech. Ucisk w klatce przemienił się w regularne, ostre rwanie, a nogi wydawały się ulepione z gliny i waty. Wszystko to razem wyglądało kiepsko. Jak katastrofa, prawdę mówiąc. Ale w tle, oddalonym na setki kilometrów tunelu tliło się niemrawe światło nadziei. Coś na podobieństwo pochodni wbitej w róg jaskini. Ledwie zauważalne, przywołujące na myśl pustynny miraż. NerveGear. Ileż musiała się natrudzić i nagimnastykować, żeby zdobyć to cacko. Imała się różnej roboty, na ogół tej na pograniczu moralności i poszanowania własnego ciała, lecz wizja wolności i realizowania własnej, niepohamowanej ambicji z dala od smutnego płótna zwanego „dom” była na tyle kusząca, że zwiększenie puli okradanych i obdarowywanych, negocjowanym prezentem, ludzi zdawała się nie mieć znaczenia.
Pośpiesznie zamontowała urządzenie na czaszce. Rejestracja nie trwała zbyt długo, choć mogłaby, z uwagi na przeciążone serwery. Potem tylko chwila na kreację postaci, wybranie klasy, profesji i…
Ruszyła przed siebie, tym razem ostrożniej, gdyż ruch w tym świecie był zupełnie nowym doświadczeniem. Tąpnęła nogą nieopodal miejsca, w którym narodziło się jej nowe „ja”, nieco odmienne od stanu faktycznego. Powiedzieć, że ten świat był piękny, to za mało. Waleria rozglądała się wokoło. Wewnętrzne dialogi przerwało okienko mówiące o potrzebie kreacji Summona. Cóż, modeli było wiele; lisy, koty, żółwie w formie słodkiej i bardziej agresywnej. Przeciągnęła palcem na kolejną stronę. Potrzebowała czegoś, co będzie przedłużeniem jej ręki, żywego oręża.
Znalazła go. Czerwone ubarwienie, charakter, który wskazywał na potencjalną zgodność. Nie zastanawiała się długo, wybrała odpowiednią opcję i już po chwili pętała prawdziwego potwora o metrowej wysokości. Doskonale zdawała sobie sprawę z ryzyka takiego przedsięwzięcia. Zgodnie z opisem, duch ten nie należał do pokornych. Ba, wręcz odwrotnie. Długo opierał się łańcuchom zniewolenia. Niestety, to żadne fantasy, tylko MMORPG. Czy jego zaawansowana inteligencja tego chciała, czy nie, wynik był już z góry przesądzony. A summon? Zdawał się nieco obruszony wezwaniem go z innego wymiaru. Zarzucił łbem wpierw w prawo, potem w lewo. Wbił ślepia w swoją „panią”. Zapewne opowieść trwałaby, gdyby nie wymuszona teleportacja.
W jednej chwili znalazła się w nieznanej jej dotąd lokacji. Przepiękna zabudowa, złoty posąg i setki, tysiące ludzi, którzy tak samo, jak ona nie rozumieli całego zajścia. Gdzieś w oddali słychać było głosy pełne przerażenia, mówiące o brakującej możliwości opuszczenia gry. Nadzežda zignorowała te „ostrzeżenia”. W końcu, kto normalny spodziewałby się tego, co zaraz nastąpi?
A nastąpiło wiele wzbudzających trwogę momentów. Przemówienie Game Mastera zdawało się wręcz nierealne, bardziej bliskie „easter eggom”. Czemuś, co służyło prędzej żartom, niż faktycznemu ostrzeżeniu. Ciemnowłosa sięgnęła do panelu. Rzeczywiście, brakowało tego, o czym wspomniała zakapturzona postać.
— Walerio, będziesz tak miła i wytłumaczysz mi to zajście? — powiedział cicho Ferox. Nie było to zaskakujące, biorąc pod uwagę fakt, iż sam dopiero co znalazł się w tym świecie.
— Nie sądzę, by było to konieczne — mruknęła, obracając ciało w kierunku wyjścia. I poszłaby, to pewne. Nagle, wokoło rozbłysnęła niebieska energia, skupiona wokół ciał graczy. Stukot serca Mitrović zapewne byłby teraz całkiem dobrym podkładem do jakiegoś ruskiego hard-bassu. Szybciej, niż ktokolwiek ośmieliłby się zakładać, zorientowała się, iż jej wirtualne ciało przybiera formę tego realnego. Przerażenie to za mało powiedziane. W jej głowie zapanował chaos. Istny sztorm myśli. Ponownie zaczęła usilnie wyklikiwać guzik wylogowywania. Na nic to, proces postępował, zatrzymując się dopiero po odsłonięciu całokształtu; zamiast słodkiej, uroczej buźki z blond falami pojawiło się coś, co przypominało odpadek z łoża szatana. Czarne włosy, ciemne oczy niemające w sobie ni krzty dobrej energii. Przeklęła pod nosem, robiąc gwałtowny w tył zwrot.
Szturmując szeregi ludzi, zdawała się istnym czołgiem. Dostojny towarzysz starał się nie zgubić „właścicielki”, która najwyraźniej miała głęboko w poważaniu, czy nadąży. Choć całkiem możliwe, że w przypływie gniewu nie myślała do końca trzeźwo. Marsz wojskowy zakończyła dopiero wtedy, gdy zobaczyła odbijające się cielsko towarzysza od czyjejś nogi. Nie trzeba było długo czekać, by z jej ust wylała się brudna, cuchnąca jak kloaka, maź słów.
— Uważaj jak łazisz pajacu — cisnęła słowami, odruchowo wbijając morderczy wzrok w tego „kogoś”. Nieroztropne zachowanie było najwidoczniej dewizą serbki; atak w osobę potencjalnie silniejszą nie jest mądrym posunięciem. Ferox, jak to Ferox, skorzystał z okazji pokazania swojej wyższości nad gatunkiem ludzkim; nastroszył krwistą grzywę, ukazał szuflady zębisk i zaczął ostrzegawczo trzepotać grubym, pokrytym łuskami ogonem.

Każdy człowiek, a przynajmniej ten o zdrowych zmysłach, widząc postawnego mężczyznę w młodym wieku, odpuściłby gorzkie słowa, grzecznie przeprosił i uciekł czym prędzej z miejsca zdarzenia. Nadzežda wykazywała skrajne braki instynktu samozachowawczego. Nie był jednak wynik bieżącej sytuacji, bowiem ubytki te ciągnęły się za nią od lat. Słowo „przepraszam” ciężko przechodziło jej przez gardło, a jeszcze większym trudem okazywał się wycofanie z pojedynku słownego. Po prawdzie lubiła takowe bitwy, a odpowiedzi na zaczepki zwyczajowo rozpalały ognisko jej złości. Nie zapowiadało się na to, by ta konkretna sytuacja miała się czymkolwiek różnić.
— Nie, do tego kurwa obok — odburknęła, wyraźnie poirytowana. Sam Ferox, czując zresztą narastającą agresję między przedstawicielami gatunku ludzkiego, rozszerzył swą paszczę, dając właścicielce znak, że jest gotów do walki. Choćby i teraz, zaraz, a najlepiej już.
Mitrović znała ten typ facetów myślących, że ich siła może poskromić każdego, a gniewny ton wygasić chęci do mordobicia. I pewnie, w głównej mierze, ten ichni sposób działał, a przynajmniej, dopóty nie trafili na dwudziestodwuletnią Serbkę, której przyszło żyć w samym środku piekła. Bynajmniej nie było tak, że nigdy nie dostała porządnego oklepu. Ba, żeby to raz. Niezmiennie jednak żadne łamanie palców, wyrywanie paznokci czy gruchotanie kości nie sprawiło, że się poddała. A wielu próbowało ją „naprawić”. Jej świat pozbawiony był rycerzy z białym rumakiem, którzy obroniliby orężem swą ukochaną. Nic więc dziwnego, że stała się samowystarczalna. Zresztą, nigdy nie chciała być damską kluską, która zależna jest od męskiego pierwiastka. Za to ją ceniono i nienawidzono jednocześnie.
Niewiele myśląc, w odpowiedzi na słowa Keanu, napluła mu w twarz. Tak moi mili, żadnej zapowiadającej nadejście lepiej śliny dyskusji nie było. Ot, w ułamku sekundy po prostu znalazła się na twarzy mężczyzny.
— Mam nadzieję, że widać znacznie lepiej — odparła spokojnie, a całość została okraszona parszywym, pociągłym uśmiechem. Ferox zdawał się zszokowany całą sytuacją, gdyż zaprzestał ostrzegawczego poruszania ogonem i szczerzenia zębisk. Gdyby mógł, zapewne zachichotałby jak dzieciątko i położył się na grzbiecie, szorując nim o posadzkę. Ale nie mógł, w końcu był dumnym zwierzęciem z nieznanego wymiaru. Zamiast tego zrównał się z Serbką w jednej linii i odwrócił łeb w jej kierunku.
— Straż — sapnął, dostrzegając oddziały królewskie stąpające w ich kierunku. Najprawdopodobniej niekoniecznie celem złapania, a zwykłego przemarszu przez plac.

Waleria nie była w stanie przewidzieć reakcji umazanego w ślinie młodzieńca. Mógł choćby wciągnąć oręż i dokonać jej żywota, mógł też obruszyć się i odejść z miejsca zdarzenia. Ta niepewność przyszłości pompowała adrenalinę w organizmie Serbki. Poniekąd była uzależniona od tego stanu, często przekonując postronnych o jego wyższości nad narkotykami. Zresztą, z nimi też nie była na bakier. Wielce daleko było jej do panny z dobrego domu. Właściwie nikt nie przejmował się tym, co wyrośnie z berbecia wychowującego się na melinie przy matce dającej dupy na prawo i lewo, byle zdobyć kolejną działkę ukochanego towaru. Ojciec też niespecjalnie dbał o poprawne kształcenie. Najprawdopodobniej sama Irmina, matka tegoż pomiotu szatana, nie wiedziała, który z jej fagasów obdarował ją „błogosławieństwem”. W każdej sytuacji trzeba jednak szukać pozytywów, gdzieżby indziej ciemnowłosa nauczyłaby się tylu sztuczek pt. „jak okraść, ale nie dać się złapać”, „być prostytutką, ale nigdy nie dać się przelecieć”? No nigdzie, moi drodzy. Chwalmy więc pana za ten cudowny los, który przygotował dla Nadzeždy!
Zaciskające się palce na kościstych ramionach Mitrović z całą pewnością powodowały złośliwie rosnący ból. Niemniej jednak twarz zaklinaczki utkwiła w parszywym uśmiechu, który zdawał się drgnąć dopiero w momencie, gdy mężczyzna wydzielił w jej stronę „bolesne” słowa. Efekt? Jeszcze szerszy, jeszcze bardziej irytujący wyraz twarzy. Serbka doskonale zdawała sobie sprawę ze swojego charakteru i tego, że ewidentnie przyciąga do siebie kłopoty. Zaakceptowała to będąc nastolatką, a wraz z tym przyszła również świadomość konsekwencji własnych czynów, których summa summarum nigdy nie chciała unikać. Przekraczanie kolejnych granic, wyciąganie z ludzi najskrajniejszych emocji dawało jej nieporównywalną z niczym przyjemność. Miłowała się w psuciu ludzi; koleżanka nakłoniona do spotykania się z „miłym panem”, który miał zostać mężem, a okazał się doświadczonym alfonsem, ostatecznie kończąca jako chodliwy towar w jednym z wielu brudeli w Serbii? Satysfakcja i procent od dochodów.
Ciemnowłosa rzadko kiedy przejmowała się kimkolwiek, poza sobą. Egoizm do kwadratu. Ale czego oczekiwać od kobiety, której wpojono wykorzystywanie wszystkich i wszystkiego, jeśli tylko uzyska z tego jakąkolwiek korzyść? Z całą pewnością nie kręgosłupa moralnego i uległości.
Szarpnęła ramieniem do tyłu, gdy zbliżała się straż. Zapewne ani jedno, ani drugie, nie miało ochoty na porachunki ze stróżami prawa. Czort wie, co by ich czekało; więzienie, grzywna? Waleria wolała nie przekonywać się o tym na własnej skórze. Wonderful World miał jeszcze wiele do zaoferowania, szkoda marnować taką szansę na siedzenie za kratami. Zwłaszcza że nie byłoby w tym już nic ciekawego. Widziała je wiele razy z każdego możliwego kąta.
Ferox przesunął swoje cielsko bliżej oponenta, jego inteligencja i umiejętność odczytywania ludzkich problemów osiągnęła naprawdę zaskakujący poziom. Zwykły zwierz, duch, summon, a zdawał się niczym głos rozsądku, dobry ojciec uspokajający kłócące się o zabawkę dzieci. Zapewne, gdyby nie jego ostrzeżenie, sytuacja skończyłaby się porachunkami z uzbrojonymi żandarmami.
— Pierdol się — wycedziła przez zęby, odpychając przeciwnika od siebie. — Na randki z pajacami nie chodzę — dodała na odchodne i co dziwne, po prostu się odwróciła. Gdyby nie obecność „panów” tego miejsca zakasałaby rękawy do walki. Na razie, musiała odpuścić. Ku uciesze Feroxa, który walki między tym samym gatunkiem uznawał za żałosne.

No i masz. Sprowokowanie Nadzeždy to żadna tajemna sztuka. Wszelkie zaczepki łyka jak pelikan. Nigdy nie była zbyt dobra w polubowne rozwiązywanie konfliktów, mimo wszystko powolne opuszczenie placu było dla niej sztuką nader trudną. Być może przedsięwzięcie zakończyłoby się sukcesem, gdyby nie kolejne szpilki wbijane prosto w jej jestestwo. Keanu zdołał doprowadzić kobietę do limitu cierpliwości. A tej nie miała w nadmiarze.
Ferox był świadom, że ten pociąg już ruszył i nawet jego dyplomacja go nie zatrzyma. Dostrzegł jedynie zaciskające się, drobne dłonie Walerii i sylwetkę, która obraca się w kierunku przeciwnika. Pokręcił łbem z przekąsem i ponownie zaczął obserwować sytuację. Głównie przez wgląd na własne bezpieczeństwo, w końcu był żywym orężem, świadomym swego celu i przeznaczenia.
— Aż tak ci śpieszno do grobu ptaszyno? — odparła. — Sprawdźmy to.
Rękawica została rzucona. I to z pełną powagą. Serbka słynęła ze swojego umiłowania do dotrzymywania obietnic. Jeśli mówiła, że kogoś zabije, to tak się działo. Prędzej czy później. Mężczyzna najwyraźniej był głupi albo równie nieroztropny co Waleria. Ciemnowłosa spojrzała porozumiewawczo na swojego summona. Walka wydawała się nieunikniona. Ktoś z naszej sympatycznej dwójki nie dożyje jutra. Żeńska część tego wątpliwie zgranego duetu nie zamierzała przegrać. Zresztą, nienawidziła odnosić porażek. Rzadko kiedy doświadczała tego uczucia. Zwyczajowo udawało jej się osiągać każdy, wyznaczony wcześniej cel. Tym razem nie miało być inaczej.
— Pozwolę ci wybrać miejsce w ramach zadośćuczynienia za przegraną — dodała po chwili. — Proszę, proszę, nie krępuj się. — Uśmiech i płonące złością, a nawet nienawiścią, oczy zdawały się dodawać kobiecie uroku. Ten paradoks wyrazu był na swój sposób elektryzujący. Nastrój udzielił się również chowańcowi, który z sekundy na sekundę stawał się coraz bardziej zagrzany do walki. Dumny zwierz poczuł się głęboko urażony słowami Keanu, choć po prawdzie nie miały prawa go dotyczyć.

Walerii wielce daleko było do tego, by odczuwać jakąkolwiek trwogę przed mężczyzną. Strach czuła niezwykle rzadko. Mówią, że im więcej razy czegoś doświadczysz, tym mniej odczuwasz konsekwencje. I tak było w przypadku Serbki. Zahartowane ciało i umysł pozwalały wyzbyć się tych nędznych, ludzkich odruchów. Jej działania, choć często pozbawione planu, nie były umoczone w przerażeniu, a brak drżących rąk pozwalał uniknąć złego wyprowadzania ataków. Przepis na prawdziwego kryminalistę, którym summa summarum mogłaby być, gdyby nie podnoszący się z kolan system prawny ojczyzny.
Kobieta nie zamierzała wykazywać się żadną litością w stosunku do pajaca spotkanego na placu. „Litość” – słowo, które nie występowało wśród znanych jej słów. Chciał pojedynku? Otrzyma go. Nadzežda miała w głębokim poważaniu czy zdechnie. Szczerze wątpiła w prawdomówność Game Mastera. Świat nie pozwoliłby mu na takie zagrania. To tylko kwestia czasu nim wszyscy gracze opuszczą tę klatkę z pikseli.
— Naciesz się, póki możesz — odpowiedziała złośliwie, sycąc się własnym jadem. Ferox nie burknął, nie chapnął. Zdawał się dystansować od całej sytuacji. Choć wizja pojedynku początkowo wydawała się kusząca, to docierające do jego głowy scenariusze sprawiały, iż wolałby sytuację rozwiązać polubownie. Tej możliwości nie było. Z całą pewnością pojedynek się odbędzie.
— Ciebie miałabym się bać? Nie schlebiaj sobie — wyszczerzyła zęby. Nie brała przeciwnika poważnie. Całe życie postępowała zgodnie z własnym „widzimisię”, na ogół kończyło się to pozytywnie. Czemu teraz miałoby być inaczej?
Serbka machnęła na przywołańca, dotąd pogrążonego we własnych myślach, po czym ruszyła za mężczyzną.